De jaren 80 bracht diverse horroriconen voort, onder hen was er een kleine boze pop. Child's Play zal toentertijd niemand zijn ontgaan en tegenwoordig staat de, inmiddels tot klassieke status gebombardeerde, killer doll flick nog altijd als een huis. Het idee achter moordend speelgoed is goud waard getuige de jaren 90 waarin gretig werd meegelift. Puppet Master kwam nog geen jaar later met zijn aandeel aan bloeddorstige poppen, in 1990 was het eerste vervolg alweer een feit en Demonic Toys bracht in 1992 nog wat ander speelgoed tot leven. Maar voor dit alles, vier jaar voor Child's play om precies te zijn, was er al een pop die het leven van een kind kon ontdoen van zijn onschuld in Black Devil Doll from Hell. Nu, ruim 20 jaar later, mogen we opnieuw meegenieten met een necrofiele negerpop..
Het recept voor een aardig succes heb je nu wel in handen, maar wat kun je er na al die tijd nog mee doen? Nou genoeg, en Jonathan Lewis bewijst dat. Deze grofgebekte vrijheidsstrijder komt na een wat vreemde gebeurtenis (bovennatuurlijke ongein waar zelfs Harry Potter nog een stijve van krijgt) in een pop terecht, en man... wat is hij chagrijnig! Wakker worden naast Heather 'big tits' Murphy zal daar niks aan veranderen. Ook het jolige gezelschap dat later het pand betreedt, roept geen enkele positieve klank op. Rondvliegende siliconen, spuitend poep en keihard gevloek, deze kleine man groeit uit tot een cultheld.
Hallo, hier gaat het verder. Je aandacht werd ongetwijfeld even afgeleid door de dames hierboven. Dit gezelschap bestaande uit: Natash Talonz, Christine Svendsen, Erika Branich en Precious Cox (nee dat verzin ik niet) komen het feestje levend houden....door dood te gaan. Er is maar één manier om de aandacht te krijgen bij het binnenkomen van iemands huis, en dat is door... spreken de beelden niet voor zich? Vrees overigens vooral niet, de kleren gaan uiteraard later uit. Grote ballonnen waar de littekens zichtbaar zijn, daar voelt een mes zich wel thuis, denkt onze negroïde vriend.
Het smerige werk schuwt hij niet. Na het betere hak-en zaagwerk vult hij z'n slachtoffers met zijn mannelijke sappen. Je hoort het juist, hij is een heuse necrofiel. Zelfs al ben je een man, het boeit hem niets. Verrast het je? Mij niet hoor, je zou deze houterige militant tot alles in staat rekenen. En dat komt ons, de pulpliefhebbers, alleen maar ten goede. Geen stap is te ver, als er al een grens bestond... is Black Devil Doll daar ruim overheen gegaan. En dat betekent uiteindelijk puur genot, heerlijke expliciete madness met een superfijne soundtrack en genoeg een 'eigen smoelwerk' om vele kijkers weer volledig voldaan achter te laten.
Eindoordeel: 92/100
0 comments:
Een reactie posten