I'm Here (2010)

Soms heb je van die films dat je even niet weet waar je het zoeken moet. Totaal blank beginnen en eindigen met kippenvel en een brok in de keel. Soms heb je van die projecten waar je gewoon even de tijd voor moet nemen, niet omdat je weet dat het goed wordt...maar omdat je het hoopt. Spike Jonze levert 30 overweldigende minuten en daarmee bombardeer ik dit nu al tot een meesterwerk.. en dan worden de echte lovende woorden pas hieronder gesproken.

I'm Here vertelt het verhaal van een robot, woonachtig in L.A en zoekend naar contact. Uitgesloten door de doodse omgeving en getekend door deze sociale onkunde vind hij toch het geluk op z'n pad. De robot als persoon is hier een metafoor voor een geautomatiseerd bestaan waarin geen verschil in beleving plaatsvind, hoe hard je het ook probeert. Als je maar weet dat het geluk uiteindelijk iedereen wel vind, en dat is toch wel mooi hé?

Hoor ik cliché? Nou, misschien wel.. dit is op papier niet het meest originele uitgangspunt. En dan leg ik de nadruk op de woorden 'op papier'. Want als Jonze één ding goed doet, is het de kijker overrompelen met hoogte-en dieptepunten in een betoverend en aandoenlijk romantisch drama. Tsja, een romantisch drama.. daar gooi ik dit blog toch even om, een echte stijlbreuk. Maar voor dit soort bijzonder cinema is altijd plek, dat verdient het!

Opvallend is hoe weinig moeite ik had om erin op te gaan. De personages mogen dan van metaal zijn, hun binnenkant lijkt altijd van vlees en bloed. Niet alleen de robots krijgen een hart mee, de hele film leeft als het ware. Met zijn enorm dromerige en altijd rake soundtrack, maakt Jonze nog wel de meeste indruk. Je zweeft langs het geluk en dendert door het verdriet, hoe krijgt hij het toch voor elkaar in een klein half uur? Ongelooflijk, zijn beelden spreken ten alle tijden voor zich en dat is vaak genoeg aangrijpend.

Ik was al een redelijke fan van deze regisseur omdat ik zo weg werd geblazen door Where the Wild Things Are. Zo'n film waardoor je je weer even als een kind kan voelen zonder je te schamen. Puur door het feit dat die film je geen valse gevoelens oplegt en daar redt hij ook zijn I'm Here mee. Niets zoetsappig, maar in mijn beleving juist heel oprecht en met het hart op de juiste plaats.

Neem vooral even de tijd om de film te aanschouwen en laat weten wat je er zelf van vind. Ik heb één van de beste stukjes cinema gezien van de laatste jaren....en dat had ik niet verwacht.

Eindscore: 98/100