Dat is een mond vol. Een gave poster en een heerlijke titel, laat ik het maar eens kans geven! Een heuse ode aan de Giallo, de stroming waarin namen als Argento, Fulci en Bava al snel naar voren komen in met name de jaren 70. Interessant is dit dus al zeker, op papier tenminste, want wat kun je tegenwoordig nog verwachten van dit soort no-budget independent films..
Ik denk niet veel. Althans, voor 99% van de filmfans is dit gewoon om te janken. Ik zie er echter (graag) veel meer in. En dat toont zich al vrij snel. Het is met de openingsscène waar ik bevestiging krijg op mijn goede instelling om er zoals altijd volledig vrij in te gaan. Een fraai ogende dame komt thuis na een avondje stappen en wordt getrakteerd op een ongewild bezoekje van een gemaskerde man. De typische elementen vliegen je om de oren wanneer haar nek wordt doorgesneden, haar bovenkant wordt ontbloot, haar benen worden gespreid en het mes meermaals in de diepte verdwijnt. Wat sfeervol gepingel op de achtergrond, een fijne zoom shot op het gezicht van het slachtoffer (classic) en de toon is gezet, nice!
Dit soort langzame, fraai neergezette en bovendien erg sfeervolle kills komen voldoende voor. Enkele erg strak geschoten kills vanuit de POV (point of view) van de killer zullen er voor zorgen dat je de kwaliteit van de effecten al vrij gemakkelijk door de vingers ziet. Er valt op dat vlak weinig te klagen, zeker gezien de érg onervaren cast en crew is dit gewoon een verdienste van het enthousiasme waarmee vooral Ted Moehring bezig is geweest met dit project. Ik hou er zelf enorm van en ben me ervan bewust dat ik daar toch vrij eenzaam in ben, al lijk ik de ondergrondse reviews aan de andere kant van de oceaan wel mee te hebben.
Moehring's poging tot een serieuze moderne Giallo vallen af en toe alleen een beetje in het water. Dit is vooral te wijten aan het erg middelmatige spel van, met name, de hoofdrolspeelster Anne Reis. Dit is gebaseerd op de al extreem lage verwachtingen die ik heb bij een no-budget werkje, dus dat zegt eigenlijk genoeg. De rest doet het verdienstelijk, John Link is een enorm gare hypnotiseur en oh... Lloyd Kaufman is er weer eens bij!! Altijd reden voor een feestje en ja, hij doet het weer op z'n befaamde maniertje, enthousiast en sympathiek. Zijn rol als advocaat van het stel brengt halverwege de film opnieuw wat leven in de brouwerij en daar ben ik hem dankbaar voor.
Een aantal foute keuzes zorgen ervoor dat ik toch niet helemaal sta te springen van enthousiasme, waar ik wel snel toe geneigd ben. Zo is er richting het einde een lompe achtervolging (tof) waar de soundtrack ineens omslaat in moderne death metal (niet tof). Een complete stijlbreuk en dat houdt zich een minuutje aan om vervolgens weer op het oude vertrouwde pad verder te gaan. Doodzonde, want het was allemaal zo lekker traditioneel. Gelukkig redt hij het einde met een geweldig shot in de achtertuin waar hij langzaam uit zoomt van de confrontatie. Een confrontatie die je overigens wel aan kan zien komen, al is dat misschien meer geluk dan wijsheid.
Al met al een geslaagde independent film met enkele geweldige ideeën maar ook enkele akelige kwaaltjes. Je MOET er wel enorm van houden om het onderscheid te maken tussen de goede en slechte ideeën, want ik zet m'n geld eropin dat de meerderheid álles slecht zal vinden aan deze charmante poging van Moehring, waar ik zeker nog meer van wil gaan zien.
Eindscore: 77/100
0 comments:
Een reactie posten