Om nou te stellen dat we de laatste jaren écht zijn verwend met slashers, vind ik wat teveel van het goede. Echter zijn er, zoals altijd, weer van die bijzondere uitzonderingen. Zo werd het jaar 2007 opgeschud door Adam Green met zijn Hatchet en liep ik in 2009 tegen Blood Night aan (The Legend of Mary Hatchet). Zo, dat zijn er al twee, voeg daar de a-typische Fritt Vilt aan toe en een meer dan degelijke remake van Friday the 13th en je hebt er al 4. Nog één vinger op de hand over...en die is voor Sweatshop!
Toegegeven, het begint wat onwennig. De opening is aardig, maar niet veel meer dan dat. De look is wat flets en de sfeer een tikkeltje doorsnee. Niet alleen de opening voelt zo, ook het eerste half uur weet zichzelf niet optimaal vooruit te branden. Het begint met enkele dorstige jongeren in een verlaten fabriek. De stront is aan de knikker wanneer het tegendeel waar blijkt te zijn, en die lading met uitwerpselen komt wellicht nét op tijd. Hele kleurrijke types zijn het namelijk niet en heel vlot geschreven is het nou ook niet direct. Je kunt je er gerust doorheen bijten want de beloning daarvoor is groot, thank god.
Expliciet, inventief... sleutelwoorden voor een goede kill, tenminste... in mijn boekje is dat zo. Met z'n hoge bodycount en één wel heel gaaf moordwapen, is Sweatshop een nieuw pareltje voor de gorehounds. Met een reus van een killer, bewapend met een onmenselijk grote hamer en een coole laskap, is het feest compleet. Alleen dat schattige bontje om z'n nek is een beetje vreemd, of juist wel grappig door het contrast met de rest.. Ach, who cares? Hij richt heftige schade aan op een flinke hoeveelheid 'alternatievelingetjes' en doet dat met de camera op de juiste plaats en met een stel onmenselijke handlangers, wat overigens een wat vage toevoeging is, maar ik kon het wel op prijs stellen! Het draait uit tot een complete tegenpool van de 'less is more' theorie, en dat is in dit geval een groot pluspunt.
De look waar ik het al eerder even over had, komt richting het einde wel iets beter uit de verf. Wordt gelukkig ook prima opgevangen door een geinige techno soundtrack en het overige sound design mag er ook gewoon wezen. Die smerige, sappige geluiden bij de kills klinken bijna als muziek in de oren. Sweatshop kent uiteindelijk genoeg mindere (rand)zaken maar weet verder volledig te overtuigen met heerlijke effecten. Laat ik overigens vooral het einde niet vergeten, het feest barst los maar hey... onze killer is niet uitgenodigd. Pak je hamer en ga eropaf!!
0 comments:
Een reactie posten