Ticked-off Trannies with Knives (2010)

Gouden tijden herleven. De 'girl power' is weer terug en brengt de sfeer van de jaren waar de exploitatieve grindhouse cinema z'n hoogtijdagen beleefde. Één van de beste revivals van de obscure hoek uit de jaren 60, 70 en ook 80 waarin fysiek geweld hand in hand gaat met ronde vormen en waar de dialogen zijn geschreven om lol te hebben... gewoon weer een film die alleen maar draait om guilty pleasures, oftewel..de foute plezietjes!

Nu ben ik niet van mening dat travestieten onder de noemer foute 'pleziertjes' vallen, maar in dit geval kan ik er een uitzondering van maken. Ticked-off Trannes with Knives (wát een titel!) is volledig gevuld met de looks, de muziek, de dialogen én de actie die we kennen van enkele decennia terug in de tijd. De openingsscène volgt een stel voeten met vanzelfsprekend een stel enkels daarboven, lopend op hoge hakken en discussiërend met een onbekend persoon. Terwijl de credits met die fraaie opvallende letters langskomen en de groovy muziek je inpakt, hou ik m'n hart vast.. hóe geniaal kan dit gaan worden?

We maken kennis met het groepje travestieten, een grappig bij elkaar gegooid zooitje met genoeg kleurrijke personages om een film te dragen. Zoals het een (nep) vrouw beaamt, lullen ze over alles wat los en vast zit. Een speciale training? Gewoon extra tijd om een beetje op elkaar te bitchen. En wat pakt het heerlijk uit, super vlot geschreven en met veel enthousiasme gebracht door een hechte cast. Het is niet enkel vlot, maar ook slim. De onderwerpen worden op bijna willekeurige wijze in de groep gegooid en de rest lijkt vanzelf te gaan.

Het verloop van het verhaal is heerlijk om te volgen en de ontknoping is er één om te onthouden. Heerlijk machtsvertoon, dat vooral zo geslaagd is omdat er gedurende de film een enorme klootzak rondloopt. Geweldig door Tom Zembrod neergezet, is zijn personage 'Boner' (echt waar) er één waar je oprecht een hekel aan krijgt. Zoete wraak is het antwoord en dat krijg je ook, op een prachtig dienblad gebracht door een schaars geklede serveerster... of iets in die richting. De spreekwoordelijke kers op de taart

De visuele stijl die Israel Luna neer weet te zetten is heel aantrekkelijk. Mooie warme kleuren, een rode en blauwe goed heerst. Daarnaast heel solide gefilmd en een soundtrack die daar nog een grote schep sfeer aan toevoegt. Heel knap en het lijkt een afgerond geheel. Ik zou zelf geen punt van kritiek kunnen noemen en dat is best bijzonder. Het combineert allerlei klassieke exploitation elementen, het pakt de stijl en perfectioneert dat naar moderne maatstaven. Een puike prestatie...wat zeg ik, een briljante toevoeging aan de wederopstanding van de exploitation!

Eindoordeel: 95/100