Planet Terror (2007)

2007, het jaar waarin Robert Rodriguez en Quentin Tarantino (e.a) voor de zoveelste keer de koppen bij elkaar staken om er een obscuur feestje van te maken. Iets meer dan een decennium eerder wisten ze, wat mij betreft, al een onbetwiste klassieker neer te zetten met het geniale From Dusk till Dawn en nu doen ze dat opnieuw. Toen ik Planet Terror voor het eerst zag vond ik het geweldig. Mijn kennis/ervaring over/met het mogelijke bronmateriaal en de diverse karakteristieke elementen was echter toentertijd nog vrij beperkt, nu een aantal jaren en flink wat verdieping in de materie later, zie ik de klasse pas volledig, en dan is het genieten zeg..

Het begint al met die heerlijke opening credits waar we voor het eerst een goede blik kunnen werpen op Rose McGowan. Niet zomaar een leuke verschijning, dat doet haar tekort. Ze draagt deze rol namelijk met enorm veel klasse, een actrice die geboren is om dit soort rollen met overtuiging te brengen. Chicks met guns zijn nooit mis, maar Rose laat wel heel weinig over van de rest. Maar wacht, in haar schaduw lopen er meer! Zo is Josh Brolin als angry doctor écht heel stoer en is Bruce 'i killed Bin Laden' Willis natuurlijk weer een figuur dat de show tot tweemaal toe komt stelen. Tsja, neem het 'm maar eens kwalijk.

Naast zijn overduidelijke, vaak haast gimmicky, visuele stijl is dit vooral een project waar de sfeer er met de paplepel is ingegoten. Vooral in deze prent is dat uitermate goed gelukt, bijna onovertroffen...of zal ik 'bijna' toch maar weglaten? Kraak, jumpcut, haper, gruis.. het doet in het begin aan als teveel van het goede maar het wordt langzaam maar zeker opgenomen in de film, het voelt als het ware geïntegreerd. Het staat volledig in dienst van de film zelf, de sfeer die het nastreeft en de tijd die het benadert. Halverwege de film worden we abrupt beroofd van wat stoute bezigheden, hé wat flauw.. maar het doel dat deze interruptie dient, is dermate gaaf dat het ze vergeven is. All about the fun!

De reden waarom ik alleen Planet Terror behandel van deze double feature (zoals er véél releases te vinden zijn uit deze periode), komt eigenlijk enkel door het perfecte karakter van deze bijdrage van Rodriguez, daar heeft Quentin geen antwoord op gevonden toen hij in de regiestoel ging zitten. Waar ik Death Proof niet altijd even interessant vond (met name de tweede helft), is dit continue abnormaal veel bloedvergieten met een scherp geschreven script en meer dan eens een scene die ik met een (bijna) enge lach heb zitten bewonderen. Planet Terror levert, met iedere druppel bloed die het vergiet, ongekend veel plezier.

Rodriguez was nog lang niet uitgekeken op deze krankzinnig exploitatieve toer, want met Machete keerde hij in 2010 vrij verdienstelijk terug. Ik sluit het niet uit dat ik daar nog een stuk over zal schrijven, maar tippen aan dit geïnfecteerde stuk rotzooi zal het nooit. Zal ik er nog een verdere conclusie aan verbinden? Hmm, ik denk dat het ergens wel duidelijk is geworden wat ik vind. Let nog wel even goed op wanneer Fergie te grazen wordt genomen, koester dat moment.



Eindoordeel: 91/100